Paweł Zych
Olbrzymie, nieprzebyte puszcze i pradawne bory świata Legendarza zamieszkiwały dzikie plemiona mamun zwanych też przez lud boginkami lub dziwożonami. Dzieliły się one na niewielkie grupy rodowe liczące po kilkadziesiąt osobników. Zamieszkiwały w nadrzewnych wioskach rozsianych w najmniej dostępnych częściach lasu.
Wygląd, ubiór i broń
Mamuny były nieco niższe od człowieka, za to dużo bardziej od niego umięśnione. Wydłużony, beczkowaty korpus, mocne, niemal sięgające ziemi ramiona, przygarbiona sylwetka i krótki krępy kark nadawały im masywności. W kanciastej czaszce pod niskim masywnym czołem błyszczały bystre oczy. Pokrywająca całe ciało gęsta sierść na głowie przechodziła w kudłatą, skołtunioną grzywę. Grube i gęste futro zapewniało mamunom doskonałą ochroną przed mrozem, zasadniczo nie potrzebowały więc one ubrań. Ich strój ograniczał się do krótkich spódnic, czy też raczej przepasek biodrowych, wcale nie osłaniających górnej części ciała. Zrodziło to wśród innych ras cały szereg krzywdzących dowcipów o mamunich piersiach – długich obwisłych workach, którymi rzekomo miały ubijać pranie, czy zarzucać je sobie w czasie biegu na plecy.
Mimo wątpliwej urody (a może właśnie dlatego) dziwożony nie stroniły od przyozdabiania swych włochatych ciał wszelaką biżuterią. Uwielbiały zakładać kościane kolczyki , naszyjniki z drewna i piór, wisiorki z jelenich rogów i kolorowych kamyków oraz skórzane bransolety. Ozdoby te poza funkcją estetyczną spełniały też zadania magiczno – ochronne.
Mamuny jak większość Starych Ras unikały żelaza, którego dotyk palił je żywym ogniem. Z tego powodu rynsztunek którego używały wykonany był tylko z naturalnych, dostępnych w najbliższym otoczeniu, materiałów Podstawową bronią dziwożon był długi łuk cisowy w którego obsługiwaniu ćwiczyły się od dziecka. Jak głosi plotka najlepsze potrafiły jedną strzałą strącić dwa jeżyki w locie. I to stojąc tyłem do celu. Ponadto zwierzęco mocne ramiona z łatwością były w stanie naciągnąć łęczysko zdolne przenieść pocisk na zawrotną odległość dwustu kroków. Do arsenału dziwożon należała również włócznia zakończona ostrym kamiennym ostrzem, oraz krzemienny nóż z rączką wykonaną z drewna lub rogu jelenia. W walkach wojowniczki używały też masywnych maczug oraz kościanych utwardzanych w ogniu ostrzy. Mamuny nie zakładają żadnego rodzaju zbroi, gdyż ta krępowałaby ich ruchy i utrudniała wspinanie się na drzewa.
Siedziby
Mamuny choć mocno już przetrzebione, były dość powszechnie spotykane były na terenie prawie całego kraju. Wyjątek stanowiły regiony północne, gdzie dziwożony zupełnie wyginęły. Natomiast w pozostałych częściach Królestwa w pobliżu niemal każdej wioski widywano dziwożony. O wyglądzie ich domostw wiemy od porwanych kiedyś przez leśnych ludzi wieśniaczek, którym udało się zbiec. Mamuny zawsze lokowały swoje osady w głębi lasów z dala od dróg i wydeptanych przez człowieka ścieżek. Miejscem centralnym wioski zostawał zazwyczaj olbrzymi rozłożysty pień dębu, który to dziwożony uważały za święte drzewo. Na potężnych konarach, wysoko nad ziemią, budowały górną osadę – system połączonych ze sobą z pomocą kładek solidnych pomostów. Nie prowadziły do nich żadne schody, ani drabiny, a dostać się tam można tylko po spuszczanych z góry linach, co skutecznie zabezpieczało przed dostępem wrogów. Na platformach boginki stawiały następnie swoje okrągłe drewniane chaty z dachami krytymi gontem.
Sztuka snycerska stała niegdyś u dzikich plemion na mistrzowskim poziomie, a ich domostwa były gęsto przyozdobione płaskorzeźbami. Obramienia drzwi i okien, słupy, belki, pazdury i śparogi – każdy detal stanowił małe dzieło sztuki. Dominowały motywy zwierzęco – roślinne, oraz ornamentyka runiczno – magiczna. Mamuny wierzyły, że znaki te chroniły domostwo przed złymi mocami. Wnętrza chat urządzone były dużo skromniej – całe umeblowanie sprowadzało się do kilku drewnianych zydli i ław ustawionych wokół umiejscowionego centralnie paleniska. Jedyne urozmaicenie stanowiły wiszące na ścianach kolorowe kobierce. Mamuny słynęły bowiem ze zdolności tkackich i często wymieniają swoje wyroby u ludzi na pożywienie.
Oczywiście ilość miejsca w górnej osadzie była ograniczona, dlatego mieszkały tam tylko uprzywilejowane członkinie plemienia. Cała reszta stawiała swoje chaty na ziemi, w cieniu świętego drzewa. Proste i skromne chałupy rzemieślniczek i pasterek, warsztaty tkackie i rzeźnicze oraz budynki gospodarcze rozkładały się wokół pnia nierównym okręgiem tworząc dolną osadę . Nie była ona w żaden sposób fortyfikowana, a w razie niebezpieczeństwa wszyscy mieszkańcy chronili się w koronie drzewa.
Wokół wioski rozlokowane były zagrody dzikich jeleni, saren i zajęcy, poletka leśnych jagód i malin, a przede wszystkim zagony słodyczki – źródła podstawowego pożywienia mamun. Słodyczka, zwana też przez ludzi cygańską lukrecją to popularny gatunek paproci, która posiada niezwykle pożywne słodko – gorzkie kłącza. Roślina ta rosła w lasach całego Królestwa, można ją było zbierać cały rok i suszyć dzięki czemu mamuny zimą uzupełniały swoją mięsną dietę.
Przy następnej okazji postaramy się opowiedzieć o historii, religii i społeczeństwie tworzonym przez mamuny.
PZ.